Rozmowy bardów

Młodzik

"Inne Pieśni" są o tyle sf, że świat przedstawiony jest zbudowany podług metodologii sf i na bazie nauki, cóż z tego, że od dawna nieaktualnej? TO daje nam New Weird i tak "Inne Pieśni" są klasyfikowane.

Nemesis

Z tym, że to New Weird się zgadzam całkowicie, ale tu pisze jak wół - science fiction. Tu, znaczy, w Nowej Fantastyce.

Młodzik

Naprawdę? Bo parę lat temu widziałem zbiorczą recenzję (w NF właśnie) polskich książek przynajmniej pretendujących do New Weird ("Dziki mesjasz", "Trzeci Świat") i tam właśnie "Inne Pieśni" były wymienione jako newweirdowa klasa sama w sobie.

Nemesis

xD Bo ja się pomyliłam oczywiście. Buszowałam po BiblioNetce i chciałam napisać "tu w BiblioNetce". Nie wiem czemu napisałam "tu w Nowej Fantastyce". A skoro NF tak twierdzi to spokojna głowa. BN to mainstreamuchy, ignoranci jeśli chodzi o fantastykę.

Młodzik

Nem, żebyś ty widziała listę ulubionych książek naczelnego Solarisu. Zastanawiałem się, jakimi on przesłankami się kierował, przyporządkowując książki do SF. "Dworzec Perdido" od biedy bym zrozumiał, ale "Lśnienie"?!

Nemesis

Lśnienie? xD Szczyt bezczelności. Ślimaka, którego czytasz raczej też nie nazwałbyś science fiction. Jutro o nim porozmawiamy. Tylko ty i ja <3.

Młodzik

A wiesz co, zdziwiony jestem, że ktokolwiek to klasyfikuje do fantastyki. Zadzierający nosa mainstreamowcy powinni "Ślimaka" przygarnąć do realizmu magicznego.

Nemesis

Wydaje mi się, że jednak największą przyjemność ślimaka mają ci, którzy zamiast go odczytywać, czytają go. Czyli rozsmakowują się głównie w jego warstwie fantastycznej.

Szarlejka

Dukaj o którym była mowa, zawsze kojarzy mi się z Philipem K. Dickiem. Sposób pisania dialogów w mojej opinii zawiera nutkę podobieństwa.
Nie wiem czy była polecana, ale polecam gorąco już dość leciwą książkę "Przez ciemne zwierciadło" Czytaliście?

Nemesis

O czym ty mówisz? Żeby porównać Dicka do Dukaja to by było chyba w życiu nie czytać nic innego.

Renal · Dołączył: 20 Mar 2012 Posty: 57 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/666

Ja szukam polecanki. Jakaś lekka książka psychologiczna. No coś na poziomie "Lolity"... no trochę niższym z powodu braków Very Happy

. W każdym razie trochę psychologi + fajna fabuła. Poleci ktoś coś?

Młodzik

Lekka książka psychologiczna. Też żeś wymyślił. Zresztą nie bardzo rozumiem określenie "książka psychologiczna". Każda powieść ma bohaterów, od których wymaga się charakteru Razz

.
"Odkrycie nieba" jest stosunkowo lekkie i "psychologiczne". "Złoty Notes" również, ale ten to już dość nużący, przynajmniej dla mnie taki był.

Nemesis

Ej ja tu ci na pewno pisałam polecanki a nie ma. A już nie pamiętam co polecałam ;w A wiem, "Dyscyplina" i "Jestem bogiem", ale przy tym nie będziesz mógł się fapować. I nie mów tak brzydko o "Lolicie". To nie było pisane dla napalonych nastolatków tylko dla dorosłych, rozsądnych ludzi.

Szlaczek

Btw, Sisiu, ja rozumiem, że raz w życiu przeczytałeś ambitną książkę i masz zogromną potrzebę zademonstrowania wszystkim jak bardzo jej nie zrozumiałeś, ale proszę, przestań trajkotać o "Lolicie" bo mi się na wymioty zaczyna już zbierać. Dokładnie tak samo miałem, gdy nie mogłeś przestać się podniecać (bo "ekscytować" to chyba złe słowo) "Achają".

Nemesis

Jeśli tym co doceniłeś w autorze "Lolity" jest niewiarygodna finezja pióra i obłędne metafory to za jego arcydzieło uważa się "Adę albo żar".

Szlaczek

Nie, on docenił motywy pedofilskie i łatwość utożsamienia się z bohaterami (podejrzewam, że Rencio utożsamiał się z małymi dziewczynkami, dlatego ta książka tak pobudza jego wyobraźnię).

Nemesis

Boże jak smutno.
Hmm tam była jedna mała dziewczynka i jeden piszący w więzieniu pedofil. Nie było scen seksu, ale za to niektóre ociekały erotyzmem, bo Nabokov ma wyjątkowo specyficzny talent do opisywania. W jego wydaniu jakakolwiek literatura realistyczna nie wygląda na realistyczną. Jego metafory ponoszą, wprowadzają w swój własny system logiczny. Czytelnik nie zrozumie z początku, a później zaczyna nie tyle rozumieć, co czuć. W s.o.d.'owych dyskusjach stwierdzono, że to dlatego, że Nabokov ma specyficzną odmianę upośledzenia, która za pomocą jego pióra pozwala mu na przeniesienie czytelnika do obłędnego świata widzianego swoimi oczami. Wydaje mi się, że Lolita to jego najprostsza książka.

Pamiętam jak Renal, widocznie świeżo podniecony książką, pisał do mnie z zażartym przekonaniem, że w wieku nastu lat byłam nimfetką.